Artık Kimi Sevsen Hep Yitik Bir Aşkı Anlatırsın.. mert metin
Artık Kimi Sevsen Hep Yitik Bir Aşkı Anlatırsın..
I.
gözlerinden çýkar o ayaðý kýrýk ceylan süzüþleri bir þeyler söyle dudaðýnýn rengi çatlamasýn ellerin titremesin o tetik gülüþün daðýlmasýn öyle bir vur ki seni sana adýmlarýn kanamasýn…
tütünsüz kalmanýn güzelliðini bir forsadan dinlersin bazen daðlarýn nabzýný patika ve kýr çiçeklerinden ezan seslerinde unutulmuþ bir sessizlik gibi kalýrsýn gün ýþýðýndan önce diline tenine kýrpýþan serpilen…
olimpos daðýndaki fakir tanrýlardan çalýp zenginliðini sabýr ve kahýr eritirsin yamalý ceplerinde sen mi sýzlayan bir tebessüm olursun fotoðraflarda istanbul mu yoksulluðunun ressamý olur bilinmez ýþýklar ve gemiler bir bir demir atarken gözlerine kim puþt kim pezevenk bu caddelerde öyle kolay seçilmez…
aðlama gece gözlerini açar incitir seni kýrýlýrsýn aðlama hüzünlü þarkýlar sesine iþler parçalanýrsýn bir þiirin olmaz belki ellerine yazýlmýþ bir þarký býrakýp gitsen de þimdi sen faili meçhul bir aþký bulurlar seni vururlar yaralanýrsýn…
ayrýlýðýn vardiyasý olmaz kampanasý yok bu gidiþlerin peronlar ayrýlýða kurulu saatli bir bomba kendine kalsan bir kuru çay ýslak bir sigara edersin artýk kimi sevsen sen þimdi yeniden kendine dönersin...
aztekliydin sen tanrýlarýn sofrasýnda demlenirdi kanýn kervan sürgünüydün sen asurdan kayseri daðlarýna manastýrlara kapatýlan solgun bir yüzdün þehrazat masallarýnda esmer bir güzdün doður doður diye altýn takardý boynuna mussolini ve künyesi kalýrdý oðlunun koynunda yýllarca sakladýðýn…
artýk kimi sevsen sen hep yitik bir aþký anlatýrsýn...
II.
þimdi kime yüreðimi versem hep kayýp bir aþký anlatýrým zulamda salaþ meyhanelerde çýldýran þairlerin kangren þiirleri göðsümde çarþýda vurulup düþtüðüm bir yaranýn ikindisi koyaklarda yaktýðým ateþler yalazýnda söndüðüm mevsimler sesimde sensizliðe sürüldüðüm þehirlerin sessiz sahilleri þimdi hangi düþü yorsam ben hep ýssýz bir aþk’a susarým…
gezgin bir ülkeydi benim söylediðim þarkýlar bu yüzden þehirler saklamazdý beni bulvarlar susardý halbuki herkes kadar tanýdýk bir yüzdüm yalnýzlýðým en az yüzünüze yaðan yaðmurlarýnýz kadardý…
soluduðunuz yerlerden solarak geçtiðim de oldu göz pýnarlarýnýzdaki kan izlerinizi sildim görmediniz ve her biriniz adýmý pasaportlarýmla karýþtýrýrken gökyüzü mavidir diye seslenmiþtim oysa dinlemediniz…
derken sen kadar senin boynuna uzandý düþlerim aðustos bir baþkaydý sözümün eþiðinde yürek izlerin dileðimi astýðým aðaçlarýn dallarý arasýndan ah nasýl da yýldýzlar kýrpardý gözlerin…
gözlerin…gözlerin…
göçerek göçtüðüm gömütlüðün gecesi destanlarý inkar ettim türküleri yalanladým sesimi daðlara küs akislere yok saydým ve adýmlarýný göremediðim günden beri þimdi nereye gitsem ben hep kaçak bir aþký anlatýrým…
ve artýk kimi sevsek biz hep bitmiþ bir aþký yaþarýz kesilir künyemizin hesabý ol mahþeri divana kalýrýz… Sosyal Medyada Paylaşın:
mert metin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.