Ahde vefa unutuldu
barýþ ↔ savaþ unutuldu...
tutku ↔ nefret unutuldu...
artýk dalgalarýn kýyýsýnda
deniz yýldýzlarý toplamaz olduk,
yazdýðýmýz barýþ þiirlerini
koyduðumuz þiþeleri
dalgalara atmaz olduk...
Sadakat unutuldu
þiir kokulu dostluklardan uzaklardayýz,
barýþ isteyemez olduk savaþtan
Hem þiirler, hem türküler susturuldu
Çiçek renkleri solduruldu
Meyve aðaçlarý kurutuldu
Pamuk tarlalarý apartman doldu
Kuþlar vuruldu, yýldýzlar da...
Artýk gökyüzü ↔ yeryüzü yok...
unutuldu...
Bahar yorgunluðu da,
yaprak dökümü de
unutuldu...
Rüzgâr susturuldu
Yaðmurlar da kar da durduruldu
Kirletildi doða, deniz, kokutuldu
kendimize kendimizin ihanetiydi herþey.
Artýk geçmiþ ↔ gelecek yok...
Artýk gidiþ ↔ dönüþ yok...
Artýk gerçek ↔ hayal yok...
Artýk gündüz ↔ gece yok...
çeliþkilerimiz tartýþýlmýyor artýk burada
Böcekler ýsýrdýkça canýmýz acýmýyor
havamýz kirlenmiyor,
Artýk canýmýz hiç sýkýlmýyor
kafamýza silah dayandýrýlmýyor emrivakiler için
biz sözün bittiði yerdeyiz...