Yalnýzlýðýmýn içinden çýkarýp hüzünlerimi huzuru giydiren en güzel gerçeksin
umuda yüklediðim bereketim gülüþün asi bir nehir gibi dökülür kurak topraklarýma ve güzelliðinden süzülen öykünün nefesi can verir yaþamýma
ki bilemezsin içimde büyüyen varlýðýnýn devini ölü düþlerimin sende filizlendiðini ve durmadan sancýyan yanýma sürdüðün merhemini
güzellik damýttýn Ezgi’nle cüzzamlý þarkýlarýma baharlar getirdin pas tutmuþ sonbaharlarýma
güneþ kokulu saçlarýn beyaz güvercinler uçurur her telinde bitimsiz mavilere hayat denen oyunda seni oynar yüreðim baþ rolde her gün bir mülteci yalnýzlýk ölür varlýðýnla bu kentte
adýna yazgýlanan yetimliðine inat güneþe belerim dilinden düþen her bir heceyi hangi yana baksam gözlerinin yeþiline harmanlanýr savrulurum beni hayata baðlayan sýcacýk bir Ezgi’yle kirpiklerine...
.....
Ezgi’me
MELTEM KINIC
seni koruyamamaktan çok korkuyorum bu korkuyu içime salanlara lanet okuyorum Doðum günün kutlu olsun kýzým
Sosyal Medyada Paylaşın:
meltem kınıc Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.