Zikire muhatap,tespih taþlarýný bir bir yere döktü, Susuzluktan deðil utancýndan çatladý o koca toprak. Melekler Rabba sözlerini hatýrlayýp boynunu büktü, Çünkü onlara zor gelmiþti ademe evladýna inanmak.
Ama gördüler Allah’ýn yaratmak istediði gerçek insaný, Adem’den baþlayan bu varlýk Muhammed soyundandý, Batýla isyan eden,hakka giden Kerbela’da bir yiðit vardý, O Hüseyin’di,o peygamberin torunu Alinin oðlu imamdý.
Kör olmuþtu Kufe halkýnýn vicdaný,Aþký,öylece býraktýlar. Yetmiþ iki fedaisi ile, yani hepsini Yezide kurban sundular, Ýmam Hüseyin’imin,o mübarek baþýný bedeninden ayýrdýlar, Cinayetlerine ise kader dediler,o kitapsýzlar o Allah’sýzlar.
Her muharrem de seni dedik andýk,baðrýmýza taþ bastýk, Ama senin aþkýný bir tek muharrem ayný nasýl sýðdýrýrdýk, Ey Aþk,sen öyle bir kitapsýn ki,Ýslamýn ruhu ile yazýlmýþ’sýn, Adalet tecelli olana kadar,Allah seni ümmetine unutturmasýn.
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.