Aþk, þeytan icadý!
Tüm þiirler dilsizdiler,
konuþamýyorlardý;
tüm yalancýlar gibi...
Ýlan-ý aþk palavralarý baþlayalý ,
uzamýþtý burunlar kuyruklu yalanlar gibi
ve çoðalmýþtý acýlar.
Ben yaþadým her çoðalmýþ acýyý;
biliyorum, üzerimde taþýyorum kirlerini...
Ýnandýðýmda yitik yýllarýmýn bîgünah saflýðýna,
aþkýn rengine boyanmýþtý ruhumun aklýðý,
aþkýný kanatlandýrmýþ uçuyordu
Hazarfen Ahmet Çelebi ruhuyla...
Ellerinde küçük ampulleriyle oynayan bir çocuktum henüz,
bu masumiyetimle yaþandý çelebiliðim.
Henüz geliþmemiþti sindirim sistemim,
kolayca hazmedebiliyordum yutkunabildiklerimi.
Abandone olmuþ boksör kadar sersemletmiþti yediðim ilk yumruk
ve ringe ilk havlumu o yüzden atmýþtým.
Baþlýðýný unuttuðum ihanet öykülerinden ilkiydi.
Henüz bitmiþ bir aþkýn hüznüyle aðlýyordum, Türk filmi gözlerimle
geceyi alkole boðmuþtum, yalnýzlýðýna akýttýðý göz yaþlarýnda...
Üzerime bulaþmýþ bu kiri paklayamadým hiç bir kurþunla,
niþancýlýktaki acemiliðe verdim beceriksizliðimi...
Dinlediðim þarkýyý sen mi söylüyorsun?
Maziye ait hüzünlerimi, bir yelpaza serinliðinde uyutup
turnageçidi girdabýnda kahýrlar gizliyorsun, biliyorum!
Bütün þarkýlar arabesk...
Yaþadýðým kentin varoþlarýndan doluyor kulaklarýma.
Ruhumun istediði armoni bu deðil!
Uyumak için uzanýþlarýmda kulaðýma fýsýldayacaðýn ninniler istedim senden.
Çözemedin ruhumu...
Ne kadar kýymet biçtiysem sana, asla dinmedi hýrçýnlýðýn...
Bahçemi saran yaban otlarý gibi sömürdün topraðýmý!
Anlayamadýn samimî kaygýlarýmý ,
beceremedin sýcaklýðýný getirip ýssýzlýðýma sarýlmayý;
kendi kendini heba ettin gönlümde...
Þirretliklerinden kurtuluyorum iþte!
Sadist oyunlarýna bir ukde koyma zamaný geldi...
Beni ölümüne tükettin ya acýtarak,
benim acýmý belki de sen yaþarsýn bundan böyle...