Güzel İstanbul
Dilin sustuðu,
Kelimelerin hapsolunduðu zamanlarda,
Anýlarýn, buðulu gözlerimizden,
Hasret lisanýyla konuþtuðunu,
Duyarýz, güzel Ýstanbul!
Ýþte o anda,
Sen düþünce aklýma,
Hicret ederim Erbaa’dan.
Sokaklarýnda beyaza boyandýðým,
Çocukluðumu büyüttüðüm þehirden.
Ýþte beni ta buralardan alýrsýn;
Dolmabahçe’de gezdirirsin.
Tarih içirirsin Ayasofya’dan,
Tarih içirirsin Topkapý Sarayý’ndan.
Yine sen düþünce aklýma,
Mýsýr Çarþýsý’nda bulurum kendimi.
Güvercinleri seyrederim Eminönü’nden,
Bir kâse buðday atarým önlerine.
Çocukluktan aþinayým bu kanat seslerine.
Birden unutulmuþluðun gelir aklýma,
Umut tacirleriyle dolduðunu görürüm.
Aðladýðýný duyar gibi olurum.
Yaðmurda ýslanan çocuklar da böyle aðlar.
Annelerine sarýlýnca geçer titremeleri.
Sen, üþüdüðünde ne yaparsýn?
Kime “anne” diye sarýlýrsýn?
Güzel Ýstanbul!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.