KOŞTUK ADINLA SENİN ZAFERDEN ZAFERLERE

1.Nurdan Kanatlýlarýn Duasý

Bu ne yaman bir savaþtýr Allah’ým!
Dört yaným gövdesiz baþtýr Allah’ým!
Ölüm kurþun olmuþ yaðar üstüme
Yiðitleri tez ulaþtýr Allah’ým!..

Haini bol topraklar çýkarken bir bir elden
Bir acý haber geldi “Boðaz” adlý güzelden:
“Kuþatýldým yetiþin ey Mehmetler, Aliler!
Duyulmazsa feryadým kabul etmez sizi yer.”
Bu çýðlýk dalga dalga yayýldý bütün yurda
Antlar içildi: “Güzel”; kaptýrýlmayacaktý kurda.
Balkanlar’dan, Yemen’den kýyam etti þüheda
Dediler: “ Vatana can, bin kere olsun feda!”
Yeþil sarýklarýyla bembeyaz atlarýyla
Süzüldüler Boðaz’a nurdan kanatlarýyla.
Gün doðarken tekbirle sarsýldý yarýmada
O güne kadar gökler duymadý böyle seda.
El bastýlar Kur’an’a, bayraða ve silaha
Sonra hep bir aðýzdan yakardýlar Allah’a:
“Ya Rabbi ne olursun muzaffer eyle bizi
Salîbin çizmesinden koru memleketimizi.
Bin yýldýr diz çökmüþtü hilâlin önünde haç
Cengâverlerin þimdi inayetine muhtaç.
Sancaðý bir kez olsun düþürmedik yerlere
Koþtuk adýnla senin zaferden zaferlere.
Maðlubiyetle bizi dilhûn etme Allah’ým.
Dünkü kölelerimize zebûn etme Allah’ým.”
Yiðitler: “Amin!” deyip secdeye kapandýlar
Vuruldular, düþtüler, yakýldýlar yandýlar…
Kimi kolsuz bacaksýz, kimi elsiz ayaksýz
On sekiz Mart sabahý zafere uyandýlar.
O’na açýlan eller boþ mu çevrilirdi hiç!
Ýþte düþ! Ýþte zafer! Ýþte bin yýllýk sevinç!

2.Hayretinden Isýrdý Dudaklarýný Dünya

Gelibolu alev alev Allah’ým!
Düþman kavi, düþman bir dev Allah’ým!
Bir dev deðil, bin dev olsa ne yazar
“Ölmek” bize kutlu ödev Allah’ým!


Dünya, dünya olalý böyle meydan görmedi
Tereddütsüz, hesapsýz fedâ-yý can görmedi.
Çok Kerbelâlar gördü tarihinde insanlýk
Tekbirle dalgalanan deryâ- yý kan görmedi.
“Hasta adam” düþüyle iþtahý kabaranlar
Böyle sükût-u hayâl, böyle hüsran görmedi.
Kumandaný ölmeyi emretti Mehmetçiðe
Tarihe not düþenler böyle ferman görmedi.
Siperinden ok gibi fýrlayýp da göðsünde
Þimþekleri söndüren bir kahraman görmedi.
Ne dereler tepeler, ne aðaçlar ne kuþlar
Sýra sýra dizilmiþ yurda kurban görmedi.
Hayretinden ýsýrdý dudaklarýný dünya
Zira böyle bir þeref böyle bir þan görmedi.
Hasmý düþmüþ topraða inliyorken acýyla
Kucaðýnda Mehmet’in böyle vicdan görmedi.
Görmedi böyle irfan doðunun derviþleri
Batýnýn keþiþleri böyle iman görmedi.
Yerinden kalkmayan o çeyrek tonluk mermiler
Seyyit Onbaþý gibi bir pehlivan görmedi.
“Ya Allah!” Koca Seyyit… Boðazdaki gemiler
Bir hamlede sýrtlanan böyle vatan görmedi.

3.Onlar/Kara Topraðýn Kefensiz Çocuklarý

Korku nedir bilmediler Allah’ým!
Gittiler de gelmediler Allah’ým!
Þimdi onlar senin yüce katýnda
Diridirler, ölmediler Allah’ým!…

Ey oðul! Duyduklarýn bir süslü yalan deðil
“Çanakkale Harbi” bu, efsane falan deðil.
Ben dedemden dinledim sen de oðluna anlat
Unutma ki bu zincir “malûmu ilan” deðil.
Yedi düvele karþý verdiðimiz bu kavga
Varlýk- yokluk kavgasý “eðlen, oyalan” deðil.
Kazýnmýþ genimize devlet-i ebed müddet
Bir kutlu þahlanýþ bu, yaðma ve talan deðil.
Demir atmýþ sulara haçlýnýn donanmasý
Gökten ölüm yaðdýrýr; kar, dolu, bâran deðil.
Toplarla dövülürken Seddülbahir sýrtlarý
Yer çatlar, gök yarýlýr; deprem, heyelan deðil.
Þu yatan Mehmetçiðin sinesinden fýþkýran
Sarsýlmaz bir imandýr sadece al kan deðil.
Siperinden ok gibi fýrlayan aslandýr O
Bir çakal pençesiyle savrulan ceylan deðil.
Emperyal ittifaka meydan okuyandýr O
Lejyoner sürüsüne, haç’a ram olan deðil.
Avucunda sýmsýký tuttuðu mendil ýslak
Belli ki sevdasýný unutmuþ oðlan deðil.
Müverrihler bir yazdý bir daha yazmayacak:
“Çanakkale mucize… Mehmet olaðan deðil.”

4.Ve Sen/Ülkem Ýnsaný

Analarýn gözü yaþtýr Allah’ým!
Nemrutlarýn baðrý taþtýr Allah’ým!
Gazilerin, þehitlerin aþkýna
Bu milleti kucaklaþtýr Allah’ým!…

Birliðe ulaþýrsan engeli aþarsýn sen
Çanakkale ruhunu taþýrsan yaþarsýn sen.
Türk’e tarih yazdýran imanýný diri tut
Yoksa vallahi oðul düz yolda þaþarsýn sen.
Ecdat ve Çanakkale: Yýrtýk çarýk, sökük don
Açlýk, bit, tütünsüzlük… Buna raðmen varsýn sen.
Þer güçler yüz yýl önce gösterdi niyetini
Ders almamýþ gibisin nereye koþarsýn sen?
Kandil, Ýmralý, Irak… Býrak bunlarý býrak
Allah da biliyor bak çizmeyi aþarsýn sen.
Hele bir hatýrlasan tevhid kardeþliðini
Yataðýna sýðmayan sel olur taþarsýn sen.
“Frenklerle dost olma” demiyor mu Yaradan
Farkýnda deðil misin aslýnda nâçârsýn sen.
Cellâdýna âþýk mý oldun yoksa ey oðul!
Boynuna ip takana neden el açarsýn sen?
“Omuz omuza idik Çanakkale’de…” evet
Öyleyse þimdi niçin aðyardan aðyarsýn sen?
Kurþun sýkmak ne demek bu kadim kardeþliðe?
Sahi yüz yýl önceki hasmýna mý yârsýn sen?
Þehitler yadigârý bu ülkede kýrk yýldýr
Milletime gözyaþý, aðýt, âh u zârsýn sen.
Bir çizik iki çizik, þurayý iyi belle
Ayrýlýrsan, T.C.’yi mum ile ararsýn sen.
Aklýný baþýna al baþka çaren yok senin
Kardeþlikte ne diye hâlâ bîkararsýn sen?
“Tek vatan tek millet” de; “tek bayrak tek devlet” de
Ýlle de “uhuvvet” de; dersen bahtiyarsýn sen…

Ahmet KÖKEN

Sosyal Medyada Paylaşın: