Kurgusuzca yaþarken sayfalarýnda buldum
Kendimi, seni, aþk’ý… Durmadan yazýyordun
Gözlerinin þavkýna tutununca kayboldum
Sonra gördüm kalbine maziyi kazýyordun
Ne çok kan akýyordu , ben ne çok aðlýyordum
Sen kazdýkça yarana sevdamý baðlýyordum
Vedasýzca gittiler þehrimden güvercinler
Kanatlarýna asýp kalbimi, diyecektim:
“ Ey mavi yalnýzlýðým, ey onlar, yüzler, binler…
Kuþ oldum, yaðmur oldum; kederi göðe ektim
Þimdi her gözyaþýnýz ruhuma ihanettir
Ve her kanat çýrpýþý yüreðimde cinnettir”
Diyemedim, yutkundum… Susuzdum, kurumuþtum
Ve adým sonbahardý, hislerim kuru yaprak…
Baktým, ellerim mosmor… sanýrým çürümüþtüm
Aynaya koþtum birden her þey hayal sanarak
Bir “ben” vardý içimde ne çok benden uzaktý…
Bir “sen” vardý içimde benliðime tuzaktý
Biz hep siyah beyazdýk umutlar koyu gri
Sancýlý düþ ertesi güneþsizdi kainat
Çalýnan renklerimiz asla gelmedi geri
Biz hep þimþek çaktýrdýk gökkuþaðýna inat
Kapatýrken defteri aþk’ý harabe bildim
Mavi yalnýzlýðýmý gözyaþlarýmla sildim