Eyy!gölgesinde üþüdüðüm aþk, ne gecen belli ne gündüzün her vurduðun dakikanýn içinde bir hüzün býrakýrsýn sabaha.
aþk karamsar çizilen bir günlüktü, okudukça baþým dolanýr sokaklarýnda ve bilmediðim sapaklar da bekleyen sözcüklerin içinde, kaybolurum sanki.
kaybolduðum yerdeyim þimdi yani denizin tam ortasýndayým bir düþün bilmecesinde sürüklenen bir gemi gibi akýntýnýn deliren perdelerine takýlýyorum batmadan ve nereye gittiðini bilmeden