son güz sonrasý kuruyan dalýnda kalan
sararmýþ son yapraðýn hikayesiydi bu
asýlý kalmýþtý sanki geçmiþ bir mevsimin duvarýna
eskimiþ bir çerçeveye tutunmuþtu
zaman ötesi uzaklarda gülümserdi o
gün gün sararan eski bir resimde yüzün
eskimiþ olsa da zaman deli esen bir rüzgardý
estiðinde saçlarýn dalgalanýrdý serin nisan akþamlarý
toplardýn daðýlan parçalarýný yüreðimin
sanki saçlarýnda buluþurdu hasretler yýldýzlar
toplardýn saçlarýný o zaman pýrýldayan yýldýzlarý okþardý ellerin
bir ömrün kader çizgisinin üstümüzden geçtiði
yaþanmýþ bir zamanlar’ da
hep izi kalan ölümsüzce bir sevginin
gecikmiþ akþam vakitlerine sýðdýrdýðýmýz mutluluk anlarýydý
kýrýk dökük bir yaþamýn ýslak kaldýrýmlarýnda
iþte böyle canýmýn yarýsý
þimdi ,
yüreðimin duvarýna asýlý kalmýþ bir tek resim
ve bir gülümseyiþ iþte hepsi
yüzün ,
benden gitmeyen bir hüzün
eskimiþ bir zamanýn bitmeyen hikayesi …
Mert YÝÐÝTCAN
15 . 02 . 2015
istanbul