Hasretinden sarardým, soldum; Bu sana, bilmem kaçýncý mektubum.. Sayende, kitabýný yazdým yokluðun(un); Ölüyorum desem, Su vermezsin bir yudum.. En nihayetinde ben de aciz bir kulum! Gelmiyorsun sevgili; Seni beklemekten yoruldum…
Bunca sevgiye, dað taþ dile gelirdi, Oysa senin, umurunda bile deðildi; “Aþk” uðruna yüce daðlar delindi! Þirin bilmiþ mi ki, Ferhat’ýn kýymetini? Kýymet bilmezsin sevgili; Yoruldum artýk…
Yokluðunda her þey alt üst oldu, Sahi, sen gideli kaç sene oldu? Sayamadým sevgili; Sensizlik, zaman kavramýný da unutturdu.. Kalmadý yüreðimin umudu, Gelmiyorsun sevgili; Yoruldum artýk…
Ýnsan, hiç üzer mi sevdiðini? Anlaþýlan o ki; Sen hiç sevmemiþsin beni!
Hiç uðruna heba ettin sevgimi, Baþkasýna yâr olmak; senin seçimindi.. Dermaným kalmadý; gücüm tükendi, Biliyorum artýk gelmeyeceðini; Bundan böyle beklemiyorum seni.. Al þu sol yanýmdaki emanetini! Mecalim kalmadý; Yoruldum artýk…
Býktým usandým, seni özlemekten; Geleceksin diye beklemekten.. Ýnsan kaçabilir mi gerçeklerden? Ardýna bile bakmadýn, çekip giderken; Gelme ulan gelme.. Gelme istemem! Beklemiyorum seni; Yoruldum artýk…
02/2015
byHaktan
Þiirime ses olan Dr. Funda Saðlam’a sonsuz teþekkürlerimle... Sosyal Medyada Paylaşın:
byHaktan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.