SÖZ VADİSİ

SÖZ VADÝSÝ

Ümit þarkýlarý besteledim hep,
Rüzgârlarla nefes aldýðým oldu...
Dertleri kendime desteledim hep,
Yusufça zindanda kaldýðým oldu.

Yükselttim bunca yýl burca hilâli,
Bitmedi yürekte sabrýn mecali,
‘Ya tutarsa!’ deyip, Hoca misali,
Gönüllere maya çaldýðým oldu.

En parlak yýldýzýn tuttum peþini,
Bir an söndürmedim aþk ateþini,
Ufuklara vurgun ümit kuþunu,
Yorgun kafesinden saldýðým oldu.

Ateþe, dumana ve küle kandým,
Kendi hicranýmý hep kendim andým,
En berrak ýrmakta kýrk kez yýkandým,
En dipsiz kuyuya daldýðým oldu.

Dumaným tüterdi hep ince ince,
Savruldum rüzgârlar sakinleþince,
Gönlüme vakitsiz cemre düþünce,
Saçýmý baþýmý yolduðum oldu.

Gönlümün gözünde bir þimþek çaktý,
Söz vadisi nefes kadar uzaktý,
Ýlham çaðlayaný sel olup aktý,
Mýsra mýsra aþkla dolduðum oldu.

Okudum gözlerde bin bir dileði,
Sýðýnaðým oldu þair yüreði,
Cömert sofralarda kuru ekmeði,
Ýbrahim eliyle böldüðüm oldu.

Yarým tebessümler aynada kaldý,
Leyla, Kerem, Mecnun, Aslý masaldý,
Kayan yýldýzlara gözlerim daldý,
Nazlý bir çehrede güldüðüm oldu.

Islak tomurcukta buldum visali,
Kaç daðýn ardýnda gördüm hayali
Benimki Ferhat’ýn bir baþka hâli,
Nice taþ kalpleri deldiðim oldu.

Gecenin sýrrýný güneþe sordum,
Gördüðüm düþleri hep hayra yordum,
Topladým, çýkardým, hesaba vurdum,
Yanlýþ hesaplarý sildiðim oldu

Yürürken kalbine ýssýz gecenin,
Sýðýndým özüne o ilk hecenin,
Sevda otaðýnda bir bilmecenin,
Sýrrýný çözüp te bildiðim oldu.

Ülfet kaygýsýyla saat kurmadan,
Zirveye talipken, düzde durmadan,
Ol muþtu katýna henüz varmadan,
GÜNBEYLÝ, ölmeden öldüðüm oldu.

Mahmut TOPBAÞLI


Sosyal Medyada Paylaşın: