Küçükken elimden oyuncaðým alýndýðýnda da Böyleydim ben .. Üzülürdüm ama ses etmezdim.. Kýrýlmasýn karþýmdaki , Üzülmesin diye .. Çizgi film izlerken Kapatýlýrsa televizyonum ; Kumdan kalelerimle avunmaya çalýþýrdým .. Hayalimde hep "Mutlu bir aile " vardý ..
Mahalledeki kýz çocuklarýnýn Ayaðýndaki taþlý , tokalý ayakkabýlar deðilde .. Bir elinden annesinin Diðer elinden babasýnýn tutmasý Ýmrendirirdi beni.. Huzur dolu uykular yerine ; Kavga seslerinden Kulaðýmý týkayarak , Aðlaya aðlaya.. Uyuyakalýrdým ...
Yýllar geçti.. Büyüdüm.. Deðiþmeyen tek þey ; Hayallerimdi . Artýk kumdan kalelerimde avunacaðým.. Ve oyuncak bebeðimde yoktu Sarýlýp uyuyacaðým.. Bana kalan sadece ; Sýrýlsýklam yastýklar oldu ..
Bilge Nur GÜL- Diþeps26
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dişeps26 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.