Eskiden destan dinlerdik,
Sokak, sokak, gezer okurlardý,ellerinde mikrofon,
Toplanýrdý mahalleli gözleri yaþlý,
Çocuk aklý gülerdik onlarýn o haline ,
Oysa hüzün doluymuþ sözler, büyüyünce anladýk,
Meðer haklýymýþ gözler,aðladýkça öðrendim.
Televizyon mu vardý ?
Destan daydý haberler,
Belki de vardý ama,bilmiyordu bebeler,
Aklýmda kalan tek þey uzun yazýlmýþ destan,
Allah’a þükür edip baþlýyordu tövbeler,
Ya gurbette çýkan var,
Ya amansýz bir hastan,
O destanýn içinde anlatýlan aðýtlar,
Uzanýp gidiyordu yetmiyordu kaðýtlar,
Özlem ve hasret ile yoðurulmuþ yürekler,
Haftalarca yas tutar açýlmazdý börekler,
Ne elmalý þekerler,ne saçlarýn örgüsü,
Günlerce açýlmazdý kapýlarýn sürgüsü,
Eskiden destan yazar,
Destan okurdu millet,
Hadi dayan yüreðim aðlama artýk sabret.
Yýldýz Özcan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.