SONBAHAR

Ýnsana bir garip hüzün çöküyor.
Sararan yaprakta, güzle birlikte.
Dili suspus olup yürek üþüyor.
Maziden bir rüzgâr esiverince…

Nerde kaldý hani gençlik cevheri.
Koydu mu beyaz gül kara zemheri.
Vah ile anarsýn eski günleri.
Hele ki bir akran göçüverince…

Koþarken pek fazla gelmiyor akla.
Demiyor kendine kiþi, yavaþla!
Gelip geçti ömür kuru laklakla.
Nedamet fayda mý ecel gelince?

Baksana Kerem’in baþý darda mý?
Ol yârin yolunda gönlü harda mý?
Görünmez oysaki baðrý har damý.
Yangýn da sönecek yaþlar bitince...

Muhsin Kerem YILMAZ

Sosyal Medyada Paylaşın: