Yoksun! Nefesi ölüm kokar bu şehrin

Ýçimde ironi bir sevdalýk
Beyin frekansýmda boy aþan dalgalar
Hangi tele inse mýzrap, yüreðim harda
Ve “Emeðimsin” þarkýsýnda yitiyor emeklerim
Sen yoksun, gecenin küfü siniyor odama

Köhne yanýmda tutuþmuþ ezva
Bütün hayasýzlýðý örünmüþ sokak
Anadan üryan doðan bebek misali aðaçlar
Son rýhtým!
Ve beynime niþangah þimdi gözlerin

Dudaklarýmýn kýyýsýna deþinmiþ mezar
Avuç dolusu kan kusarken aðzým
Çürümüþ bedenimi emiyor toprak
Sonra bir inilti!
Yüreðimin çalýsýndan kopuyor birþeyler
Yoksun, nefesi ölüm kokar bu þehrin

Lüfer bir sýzýya atýyorum kahýr oltamý
Gecenin koynundan tuttukça saatler
Yelkovanýn akreple buluþmasýna
tavan yapýyor iç çekmelerim
Ve nihayet anladým!
Doðmadan sancýlarý büyür insanýn…


Sosyal Medyada Paylaşın: