Arýnma gölünün anlam avcýsý,
Suyun aynasýnda vurur kendini;
Buðusu yaðmurdur öz topraðýna,
Dalda çiçek açmýþ bulur kendini...
Kokusu rüzgârla dosta ulaþýr;
Yer demir, gök bakýr devran dolaþýr;
Sayýlý nefese gaflet bulaþýr,
Farkýna varmadan solur kendini...
Yangýnýna körük olmayý seçer;
Eritir bahtýný, varýndan geçer;
Aþk’ýn körlüðüyle mezâda düþer,
Benliðinden satýn alýr kendini.
Sýrrýn sicimine düðüm vurulmaz;
Ayna tutan söze karþý durulmaz;
Gönül tanýðýndan zanlý sorulmaz,
O gerçek bilgeyse bilir kendini...
"..........; ........." :
- Suçun büyük eyy Þâir (!?) ,
ayaða kalk,
ve de kýr kalemini !..