YALNIZIM

Yalnýzým, herkesten uzak,ormanda bir kulübede.
Her sabah sýkýntýsýz uyanýyorum, kuþ sesleriyle.

Kulübemin arkasýnda çaðlayýp akýyor deresi...
Kulübem aðaçtan, kýrmýzý kiremitli,çok penceresi.

Kaçýyorum insanlardan, kaldým doða ile baþbaþa.
Huzur buluyorum doðada, daha ne isterim baþka.

Kalabalýk içinde yalnýzlýk hissederken, bimem neden?
Bu sessizlik içinde; kafam dinç, huzur buluyorumben.

Odunlarýn çýtýrtýsý ile yanýyor ocak, keyif sonrasý...
Ocakta demlenen çayýn baþka oluyor, tadý, sefasý.

Bir ömür tüketsem, hüç yalnýzlýk çekmem doðada...
Kalabalýktan býktýysan dostum; tavsiyem bu; sana da.
Sosyal Medyada Paylaşın: