Sanýr mýsýn ki sevmez gül bülbülü
Ve bahçývan gülü…
Öylesi güzel sarmaþýk süsler ki bahçelerini;
Öper yüreðinden her biri
Bir diðerini…
Gül “Seviyorum” der bülbüle de;
Ah o bülbülün þarkýlarý olmasa.
Konsa gülün gönlüne,
Anlatsa gece yarýsý serenadýnda…
Dalsa balkondan alev alev gülüne,
Dil dökse þiirleriyle
Ve tatlý, su gibi sesiyle…
Bak þimdi; dinle sessizliðin çýðlýklarýný.
Ne çalan þarký var kasette aþkýný anlatan,
Ne þiirler asýlmýþ üþüyen mor gecelere.
Dil suskun; lal oldu aþk bahçede…
Þerbetini içtim, aþkýn dudaklarýndan.
Kavruldum senin yakan harýndan.
Binyýlda bir rastlanan bu uyumdan,
“Nasibimi aldým, yetti” demedim ki!
Þairler artýk takla attýrýyor acýlara,
Yaþanmýþlýklarý yayýyor yollara,
Onca ozan çýkýyor ya bu topraklarda,
Hangisi aþký savurdu ki yabana?
Ben seni kalemimden beyaza aktýðýnda sevdim.
Aþk koydum adýný
Aþk ile yanmayý diledim.
Bu ten bir ömür seni beklemiþti;
Bil isterim…
Kapýmý çalan kanatlarýnsa;
Sormadan gir içeri,
At kanatlarýna, uçur isterim.