Gün öldü. Doðumlarý yakýn çýðlýklarýn. Isýrgan bir yalnýzlýk gülümsemen hafýzamda. Seni duydum, gördüm; Hangi ara öldün, gömüldün rüyalarýma?
Keskin bir doðum sancýsý rüya, hayal, gerçek. Ben, hangi daðýn ardýna yaslansam yýkýldý. Kendimi bulduðum zamanlarda kaybettim seni. Ölmek, ödüllerin en güzeli.
Yaþýyorum yarý baygýn zihinlerde. Sen, hayatýn yaþlanamaz gerçeði.
Beni öldür. Gün doðmasýn gelinliðine. Git gide uzaklaþýyor varlýðýn kasýklarýnda serpilen her hayat tanesiyle. Biz, bunu onlara yapmamalýydýk belkide?
Ben unutmasam da, unut bizi. Öldür geçmiþi..
Burhan Karaca 14.09.2014 22:12 Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.