Dedim etme be kalem kýyma nice oluruz Bunca kahýr eziyet sensiz dile gelmez ki Tamam elbet sonunda mutlulukta buluruz Herkes aðlar hayatta her þeye de gülmez ki
Bak etrafýna þöyle cinayetler diz boyu Silah satmak adýna çocuklar ölüyorlar Analarýn aðýdý yürekte tuzlui kuyu Vatan elden gidiyor topraðý bölüyorlar.
Zengin daðý aþýrmýþ fakir yolu þaþýrmýþ Yeni doðan bebeler çöplerde bulunuyor Hýrsýz çarþaf giyerek evlerden mal aþýrmýþ Artýk hava yerine kükürdü solunuyor.
Gel þimdi yazma kalem yürek taþmýþ sel gibi Gördüðüne üzülüp kaðýtta boðuluyor Keþke alýp götürse olanlarý yel gibi Mürekkep damladýkça etrafa daðýlýyor.
Ne yazarsam yazayým aslýnda deðiþmiyor Aç olan aç kalýyor toklar desen hep densiz Fakirlik baþa bela, kaderle seviþmiyor Kalem kulun olayým koyma beni bak sensiz.
Bende isterdim elbet kaðýda aþk iþlensin Ruhumu dinlendirip yeniden doðmak için Bu yürek dertten deðil artýk aþktan fiþlensin Mutluluk yaðmurunu gönülde saðmak için.
Ayvazým DENÝZ/kasimediz Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.