seni kokundan öpüyorum

sen yoksun…
özlemler kuþanan yüreðimle
seni kokundan öpüyorum
sol yaným sancýlý
düþüncelerin en güç patikalarýndayým
çeliþkili sorgularda yitik heyecanlarým
elde hazan, kayba gebe zamana yürürken
yokluðunu ýsmarladýðýn günlerden kalan
hezeyanlar yaþýyorum
þeytanýn ateþinde kavrulan firavun kadar
yakýyorsun canýmý
dudaklarý çatlamýþ topraðýn koynuna
damla misali düþüyorum
hakkettiðim reva gördüðün deðil sevgili
havva’ya kanan adem kadar piþman,
züleyha’nýn el attýðý yusuf kadar suçsuzum
ve ben seni iyi tanýrým sevgili
senki mezopotanya tutkunu,
ortadoðu kadar karýþýksýn
ah anarþist sevdam
çatlamýþ dudaklarýmdan beslenip
içtiðin kanýmla güçleniyorsun
oysa ben çatýk kaþlarýna gönüllü mýhlanmýþ
kirpiklerine asýlý yaðmurlarda yýkanmýþým
göðsüme koyduðun ateþte gölgelenirim
ve yinede bilirim
göðün topraða yakýn olduðu kadar ýraksýn
ah kýyýmým
soluma bir kýrbaç gibi iniyor gözlerin
kirpiklerim hafiften çiseliyor
ve duvarlarda nem, nemde kokun
burnumun direðini titretiyor yokluðun
gölgeleri yükselmiþ gecenin koynunda selvi boyun
bir ayyaþ iþtahýyla bakýyorsun
güveze boyanmýþ dudaklarýnda üç kývrým
biri gel,
biri dur,
diðeri gelme diyor
iki dudaðýnýn arasýndaki boþluða düþüyorum
ve sahipsiz bir bestede son nakarat
baðýþla, yokluðuna inat
seni kokundan öpüyorum diyor…


Sosyal Medyada Paylaşın: