siz hep güldüðümde öldürürdünüz beni
azar azar
sesiniz saplanýrken þakaklarýma
hiç mi hiç duymazdýnýz
göklere meydan okuyan çýðlýðýmý
siz hep mahsumdunuz
tek sadist yanýnýz
o keskin dilinizle, o barbar sözleriniz
bana her geliþinizde
öfkemi beslerdiniz
kim bilir hangi rüzgar yutmuþtu
saçlarýma teyellenmiþ aþkýnýzý
hatýrlar mýsýnýz bilmem
dokuz þubat sene iki bin dokuz
sesiniz býçak, gözleriniz ateþti
gökyüzü dahil bütün ýþýklarý söndürmüþtünüz
unutmam, sevgililer günüydü
taþlarýn parçalandýðý, buzlarýn tutuþtuðu akþamdý
beni her þeye küstürmüþtünüz
o günden beri iþte
her gün þaþkýnlýðýma doðar
ölüm canýmýn yarýsýndan geçer
topraðýn soluðuna býrakýrým soluðumu
bilmem yerin kaç kat dibine
dedim ya;
siz hep güldüðümde öldürürdünüz beni!
1/6/2014/ Nermin Erol
Deðerli seçki kurulu üyelerine ve tüm okuyucu arkadaþlara teþekkür ediyorum.