bana bir yalnýzlýk daha ver
pas tutuyor silahlar
gövdemi bir bulut taþýyor yýllardýr
bu yaðmur oradan
bir dað sýrtýna deðen ellerimde
göç görmüþ taþralý kederi
seðiren ýþýklarýyla þehir
ve sokaðýna bakýyor gökyüzü
ah görünmüyor kimseler
biliyorsun kimse küçültmeyecek acýyý
dokunduðun yerde kaybolduðun gölge
kin ve öfke diye tüm bildiklerin
terk olan mutsuz ruhlar gibi yoðrulan
hayat biraz yorgun
biraz bir çizgiden baþlýyor
zamaný takip eden ardýndan
birisi bir insan çiziyor fotoðraflara
birisi tuðlalar, tekerlekler, trenler
her þey uzuyor birdenbire
duvarlar, yollar, vagonlar
hiçbir þey memnun deðil kendinden
ve yaðmura dönüyorsun böylece
anlamý kalmayan bir rüyanýn ucundan
bana bir yalnýzlýk daha ver
yoksa pas tutuyor silahlar...
Irmak - Haziran / 2014