Vatanım Olsan Gerek
Topraðýnda sulanýr, göklere ulaþýrým.
Güneþisin ufkumun, meyve verir dallarým.
Bozkýrýnda deli tay, rüzgarla yarýþýrým.
Dört nala dolu dizgin, sana çýkar yollarým.
Dað olursun ardýma, sýrtýmý yasladýðým.
Ney olursun gönlüme, aþkýnla seslediðim.
Dikenine katlanýp, sabýrla beslediðim.
Sen gibi kokuyor hep, bahçedeki güllerim
Kurak gönlüme akan, aþkýn billur bir pýnar.
Yokluðunda yüreðim, bilsen nasýlda yanar.
San’ki zikreder gibi, her an ismini anar.
Dilek tek sen olursun, seni söyler dillerim.
Dilenci’yim yanarým, vataným olsan gerek.
Pervane olmuþ ömür, yalnýz seni severek.
Atlas okyanusunu, kulaç kulaç geçerek.
Belini sarmýyorsa, neye yarar kollarým.
Adem Çoban
(Dilenci)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.