Şeffaf Çığlıklar

Kalem de öpülür
Yere düþünce

Düþününce yeterince anlaþýlamadýðýmý buluyorum
Yaþam bir gündür, bazý saatleri uzun
Yirmi dört saatten fazlasýný vaat ediyoruz
Kar her zaman güzeldi
Karda ellerin daha da güzeldi
Biliyorum yaþadýðýmýz þuan pek çetrefilli
Pek anlamsýz
Ama sonra
Sonrasýyla ilgilenmiyorum

Boðaz köprüsü
Þiirlerde hep güzel çýkar
Iþýklarý yeter bir þiiri baþtan çýkarmaya
O mavisi
Üþüyenleri ýsýtýr en çok
Ama ben bulunduðum yerden þikayetçiyim
Taburcu edilemiyorum
Zebaniler nöbette
Oysa hayallerim var benim
En az sizler kadar
Uzaklara kadar uzanan düþlerim var, her gece gittiðim
Dönemiyorum, deðiþmeyi sevmediðim için

Yalaným yok, borcum da yok
Kendime sakladýðým sadakatim var, sadaka gibi gelen
Benim gibi hiçbir iþe yaramayan
Keþke doðru bildiklerimi daha güzel söyleyebilseydim

Bir de ilham veren þeyler var
Iþýklar gibi
Ama bana karanlýk daha çok peri gönderiyor
Tozu dumana katýyorum
Ortalýk karýþýyor
Periler uçuþuyor
Onlarýn tozuna karýþýyorum
Ama iþlerine karýþmýyorum

Kalem yerde olmasaydý
Daha güzel uçabilirdim

Sað elimi rehin almasaydý kalem
Ben de gidebilirdim uzaklara
Uzaklardaki kötülükler görünmez
Ama hep yakýnlardakine teslim olursun

Ellerimi tutmak isteyen ellerdi en çok çamuru bulaþtýran
Bu yaðmuru kim baþlattý?
Bir avuç topraktýk, bir kaþýk yaðmurda boðulurken
Çamurdan kaçýlmazdý
En tepelere kadar sýçrayabilecek gücü vardý
Çekirge gibi
Üçüncüde hapsedilemiyordu
Günahlarý yýkamayla da geçmiyordu

Boðazýmda biriktirdiklerimi ezberletmek isterdim
Suskunluðumun önemi yok
Konuþmamýn da anlamý
Söyledim ya ilgilenmiyorum

Çok kitap biriktirdim
Çok hayal
Az hayat
Bir aþk, çok denilecek kadar fazla
Ve çok ayrýlýk
Ayrýlýklarýn içinde ayrý düþemediðimizi üzüntüyle görüyorum
Yine de ölüyor unutamadýklarýmýz
Çok fazla yazacak birikti
Kalemin ucu yerde
Gövdesi yok
Beynimi esir alan her kelimeye biraz aþýðým
Uzaklara diyorum; çekilebilirsiniz

Birikenlerin aðýrlýðý göðsümde,
Boðazým acýyor
Kemiklerim ben ölmeden baþladý sýzlamaya
Yaþlý deðil, yaþayan bir ölüyüm ben
Ellerimden belli
Bu yüzden en büyük suçu onlarda buluyorum

O nemli soðukluk ele verdi kendini
Ve kendimi
Ellerimden ayrý düþünemezdim kendimi
Ama o kadar soðuklar ki
Yanmayý hak ediyorlar bu yüzden

Ama ilgilenmiyorum
O eller kalemin
Kalem ellerin

Burasý karanlýk
Þimdi korkunç þarkýlar


Yirmi Bir Mayýs Ýki Bin On Dört 15 00
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın: