Bir masa duruyor
Odanýn ortasýnda
Kanýna girmiþ bir þiir
Adýmý astýðým duvar
Resimde bir kadýn
Resimde yaðmur yaðýyor
Ellerim ay kesiði
Kýrýk bir gece
Daðýlmýþ þehrin gövdesi
Bekle beni
Eteðine gül çiz
Tanrýya komþu bahçen
Buz tuttum gözlerim
Ne güzel siyah unutkan
Bakma bana öyle kül
Kýzýl ateþim
Yüzüne sürgün
Adým yok benim
Sen neden hep böyle geç kaldýn
Saatin kum- sýrat býçak, mavi soðuk
Üþürüm kendime sýðmam
Öyle ayazdýn ölürken gecem
Seni severken dur, gitme
Gölgem býçaklandý
Kimse bilmesin
Sonra üstümü örtersin
Eteðinle gül desenli
Belkide öpersin, aklanmalýyým
Ýþte ateþ-ayaklarýmda tutuþup
kalbim kuyu
Ve toprak-su, ay
Özlediðimde sen
Ýçimde kör
Býçak sus
Etimde çürür
Yokluðun
Cürüm
Cismim maðma
Sesim La
Adým Ra
Ölümü öldürdüm
Ben katilim sevgilim
Kör bir býçaðým ben
Ýlk hasým kendime
Þüpheli kör düðüm
Üflenmiþ külüm ganj’a
Yaþam ve ölüm
Kutsal bir Çarmýhým ben
Yüzüme çakýlmýþ isa
Feodal bir yalnýzlýðým
Hayat buysa...
CC
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.