KUYU

Kendi dipsiz kuyularýma baðýrýyorum her gün
Hayatýn zorunluluklarýndan arda kalanlarý topluyorum
Yakut taþlardan yankýlanarak dönüyor sesim.
Kimsesizim.
Ölümün unutulmuþ sessizliði bozuluyor
Karýnca telaþýna karýþýyor benliðim.
Her koyun kendine emanet
Bir can taþýmaktan yorgun
Nihayet bir can
Bin can taþýmaktan riyakâr, yalancý.
Herkesin kuyusunun dibinde utancý
Ölmediysek bizi de karþýlar kandýrmaca,
Taþ örgü sýðýnma kulelerimiz
Ömür fersiz fenerlerimiz.
En nihayetinde saklanma hünerlerimiz
Gömülmeye en yakýn halimiz.
Yakýn geçmiþimiz, uzak seçmiþliðimiz.
Kuyularýmýzda parlayan çoban ateþlerimiz.
Ýçinden çýkmaya utandýðýmýz kalleþlerimiz.
Uçurumlarda kanat açma isteðimizden
Her vazgeçiþimizde
Dönüp içine çýðlýk biriktirdiðimiz kuyularýmýz.
Ey boðazýna kadar karanlýk yýkýlan kuyu
Kuyunun derinindedir huyu.

Sosyal Medyada Paylaşın: