sorma ne haldeyim
ölüden medet bekleyen kefen kadar acizim Mahir.
bir yokluðunu savuþturamadým
bir de sana ait hüznümü...
ne yapýlmayacaksa yaptým hayata dair
önce kýrlangýçlarý evcilleþtirdim Mahir
demirden evler kurdum deniz üstü þehirlerime
yýkadým gözyaþýmla denizleri
güneþi harlandýrdým
yolunu kestim rüzgarýn...
dayandým her acýnýn rengine de,
bir sana yenildim ben Mahir
sen gideli,
bir çocuk koþar içimde yalýnayak.
daðýlýr bir kadýnýn saçlarý.
durmadan ellerine vurur dizleri
elleri diyorum Mahir
elleri bir çocuðun sanki ayak izleri...
demlenmiþ acýlar yaþýyorum Mahir
içiyorum gözlerinin kahvesinden
bir yanýma can veriyorsun
bir yanýmý yumrukluyorsun derinden...
kaç zamandýr kendi kendime söylenmekteydim
neresindeyim yaþamýn,
neresinde deðilim?
bilmediklerimi bildim
görmediklerimi sürdüm alnýma aminlerle de
bir yokluðuna alýþamadým Mahir...
yýkanmýþ bir mefta gibi hazýrým yüzleþmeye kendimle
bulsam diyorum adýmý taþýyan bedeni,
sorsam sonra aklýmýn gittiði yeri.
sen Mahir sen
bilir misin yittiðim yeri?
’ellerim’ Mahir
’ellerim’
þimdi hangi coðrafyanýn sürgünü
hangi kadýrgada boynu bükük bir kürek mahkumu...
böyleyim uzun zamandýr
vakit eðleþir durur tenhalarýmda
palazlanýr bir yoksulluk
bir fukara suskunu olurum yaþamýn kýyýsýnda...
ben sen olalý,
arama vaziyetime fail,
periþaniyetime sebep sensin Mahir...
sorma artýk ne haldeyim
ölüden medet bekleyen kefen kadar acizim Mahir.
AYÞE IÞIK UYANIK
4 NÝSAN 2014