“ Býrak gün gitsin gece gitsin ay gitsin yeter ki; sen gitme”
Gün aydýnsýz gökyüzü solarken üstüme
Ve
Gün/aydýnlýðýnda ayaklarýma
Sonsuz bir Araf sunarken tanrý
Seni sordu annem
Yok! Diyemedim
Sustum
Ardýndan
Gömülüp kaybolmuþluðuma
Bir baþýma
Ölümü düþündüm
Ölürsem geçer miydi sensizlik acýlarým
Sonra
Dara çekildi yüreðim
Bir kadýnýn gözlerinde
Umuda tutunamamanýn aðýrlýðýnda
Denizli bir kentin tuzunu sürdüm yaralarýma
Ki;
Tutunmaya çabaladýkça düþtü ellerim
Ellerinin uzanamadýðý bir zamana
Ve
Þimdi
Bil ki; sevgilim
Gözlerim gözlerine asýlý bir kördüðüm yalnýzca
Gölgelerin infaz vaktinde kýyýma uðrarken aþk…
Taylan KOÇ