Bir hür kelimelerimiz kalmýþtý
silmeye çalýþma onlarý
senin yaþlarýn,
yaþadýklarýn
çünkü bilgeliktir saçlarýn
taþýr en beyazýný mavilerde
masumiyettir,
sen neredeysen
barýþ ordadýr
bir uçurum taþýr omuzlarýn
sürecektir kýþlarý
baharlar daha sýcak
sözgelimi kilim dokur
her bir kýlýna ait yazgýsý
sýmsýcak didiþen ellerin
diþlerinde artýðý ömrün
bir çocuktan alýnma haberi
biriktiren bayram heyecanýyla
serinliði avuçlarýnda
asilliði duruþunda
tam ben davranýp öpecekken
kapanan yorgun gözlerin
hasta milletim
kavgalarda, ateþlerde büyüyen
düþünceler, çarpýlan sinirler
sevgilerle yontulur bu ateþ
söner, söner bacaklarýnda lekesi
gergin günlerin hatrýna
cenneti bekleyen
bir çift söz olur sesin.
Sana diyorlar, sil yaþlarýný ellerinden
sana demesinler kuzum, sana
iliþmesinler kimseler
bir sen mi kaldýn aðlayan?
bir sen mi bu þarkýyla yanan?
memleket, memleketim, Türkiye’m
baktým, sevdim, okþadým
ellerinde büyüdü sakallarý dedemin
düzlüklerden býkýp bayýrlar çýktým
bunlar kuþkuyla bakýlacak þeyler mi?
sen, ben, memleketim
ellerim
ne vakit bir felsefe okusam
baþýmda tokatlarý adamlarýn
çekip götürsem seni
biraz aþk, aþ ve ekmeði
ekmekten caným, sudan, tuzdan
bahsedemez oldu gençliðim
saçlarým, kökünden çekiyorlar
sana beslediðim çýðlýðým
çünkü bir apartman dikmiþim
ölümümle ardý sýra büyüyecek
þiirler biriktirmiþim
aðýr aðýr bir sigara
senden kalan bana cesaret
öksüz kokuna karýþan erk’im
þeytandan ibaret
biraz kendine dönüþen
hasretliðin hatrýna
önyargý çukurundan
ana sütü gibi hakkýyla içilen
kelimelerin bahtýna
sevgilim
býrakýn
hür kalsýn memleketim