Ne gölgeler geçti göz bebeklerimizden de
Biz yine þaþýrmadýk istikametini aþkýn...
Nafile aþka dair yazýlmýþ tüm þiirler ve
Þairler de yanar gediklerinde
Badireli bir aþkýn el’vedasýz
Son seferinde
Ýsteyerek ya da istemeden…
Aþkýn buðusunda yoðunlaþýrken sevgililer
Yan komþu, buharlaþýyordu yalnýzlýðýn
Kesik nefesinden…
Muþtular dökülesice bir aþk kýrýntýsýný mumla ararken,
Bir kez daha devrediyordu düþleri
Büyük ikramiyeye doðru çýð olmuþ
Giderken...
Geriye kara kaþlarý altýndaki yeþil ýrmaklarýnda
Asýlý tek bir damla kaldý; yer çekimine inat
Ýnancýn bayraðýný bünyesinde sallarken...
Ben sarýldým aþk’a,
Aþk küçüldü git gide ellerimde,
Ben büyürken içinde;
Sinsice…
Kýþlara teslim eder yapraklarýný sonbahar
Sarý rengi farklý anlamlar timsal ederken;
Nargilesi çoktur kömür yüklü vagonlarýn
Nane limon buðusunda ekþimtýrak bir þifa
Aþk; buz gibi yalnýzlýðýn tam ortasýndan
Göðüs kafesini ýsýtýp,
Gözlerdeki nem oranýný yukarýlara doðru çekerken…
Bir avuç ayasýna deðebilme ihtimaliydi
Yüzünün aþka bakan tarafýnýn;
Kaderin çizgilerinde yer bulma dileklerini de
Eklerken,
Dip not
Kalbe…
Her aþ(ý)k bir terkediliþ adayýdýr ne de olsa,
Hýzýný alamayýp yar’dan karanlýðýn dehlizlerine düþerken;
Çýðlýklarýna sarýlýp ilk “busesi”nde öteki yarýsýnýn
Devasý çoktur ya yarasý çok olanýn…
Aþk’ýn deðneðinden ne kadar yansa da sol yanýn
Yine düþtüðünde onu arar soðuðu umutlarýnýn;
Çünkü bilirsin ki kaybedersen onu
Bir daha yediverenlerin yitik düþer sevdanýn gölgesine…
Kýyamazsýn, ne de olsa emek verdiðin nadide bir
Lisandý aþk, kalpten akan dile
Umulur ki samimiyetle…
Burnunun direði sýzlýyordu
Yokluðunun kokusunu içine çekerken;
En sevdiði oyuncaðýný verir gibiydi
Yüreði, karþýsýndakine güvenle
Teslim ederken;
Aylardan Aralýk,
Ondan mýdýr karlý, güvendiðin daðlarýn etekleri?
Bu kadar mý mýzýkçýydý aþk?
Kýrýlmýþtý iþte bak
Gözü gibi baktýðý oyuncaðý
Kalbi…
Þimdi ellerinde bin bir parça,
Sýzýyor kader çizgilerinden, parmak aralarýna
Aþkýn en cana kanmýþ hali…