gece
en çok þimdi yanýyor derdine
en çok þimdi aðlýyor yýldýzlar
yeryüzünü sel basýyor
gökyüzünü ateþ
boðazýmdaki her düðüm
yutamadýðým acýlar doðuruyor gýrtlaðýma
sesim kýsýlýyor
rengi gidiyor gözlerimin
ellerim
buz kesiyor
vedaya adanmýþ kelimeler
intihar ediyor kalemimin ucunda
cümleler periþan
isyanda dinlediðim þarkýlar
’’siz benim kime küstüðümü nerden bileceksiniz’’
vurdumduymaz yine zaman
sarmýyor yaralarý
en keskin tarafýný býçaðýn
dayýyor þah damarýma
sýzlýyor aklým
kalbim
terkedilmiþ bir sokakta kayýp
ruhum anadan üryan
paçavraya dönüyor adým
kimsesiz bir çocuk aðlýyor içimde
gözleri alacakaranlýk
griye çalan bir sarhoþluk yüzünde
uzansam
ölecek
susacak bütün melekler
yokluðun kokuyor rüzgar
ay
düþtü düþecek
vurgun yiyecek birazdan bahar
utanacak kýyamet
ah be yar
sözlerin cinnetime neden
yüreðime
bir kurþun yarasý
’’yüreðim daralýyor ciðerim kanýyor olmasaydý sonumuz böyle’’
þimdi ben
kuþanýyorum kederlerimi
can kýrýklarýmý topluyorum eþiðinden
kapalý perdelerin ardýndan
son bir kez bakýyorum yüzüne
herþeyi yerli yerine býrakýyorum
þimdi
geceleri yakýp
yýkýp bütün duvarlarý
ayrýlýðý vurup alnýndan
kendimi
sözlerine asýyorum...