Aþk bitti…
Sende ki baþý ne bu hikâyenin?
Benim gözlerimden damladý bir süre mürekkepler
Nefesim pembeye boyandý
Uçtu grilikler nem bulutlarýna…
Durduðun yerden
Yüreðine asýlý kaldým
Gece bile
Kirpiklerinden bakmak için hayata,
Kendimi gözlerine astým…
Elinin tersiyle sildin gözlerinin ferini,
Öyle bir düþüþ ki bu,
Hala yere deðmedi adýmlarým…
Oysa ikimizin kalbi de camdý,
Senin camlarý parçalayacak metal zýrhlarýn vardý
Sen en çok neye,
Neyle âþýk olursun
Böyle katý dururken yüreklere
Söylesene?
Aþk bitti…
Sende ki ortasý ne bu hikâyenin?
Çok mu sevdin?
Ya da öyle zannettirmen için
Çok mu yordum seni?
Ben ayný kapý pervazlarýnda
Ayrý insanlarý aðýrlýyorum düþük bir yýlgýnlýkla.
Masum deðiliz,
Maskesiz dokunamýyorum artýk yalanlarýna
Ýnanmanýn aptallýk olacaðý her üryan dokunuþa
Hatta seni seviyorumlarýn baþlattýðý
Seviþmelere bile ihtiyacým var oysa…
Aþk bitti…
Sende ki sonu ne bu hikâyenin?
Ben bin yýllýk bir umutsuzlukla
Hala son sayfayý çeviremedim…
Sen;
Yazýk ki,
Aþkla insan olmayý
Beceremedin…
Dip not: Ve susar zaman ardýnda üç yol býrakarak.
Biri sanadýr,
Biri bana,
Diðeri aþkýn kimyasýnda hep var olan
Varsayýmlara...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.