ÇOCUKLUĞUM

Zengin bir sýnýf, fakir bir çocuk ve okumak.
Bazen ne kadar zor þu hayatý anlamak.
Ne kadarda çok seni her tenefüs ezecek kalabalýk.
Ne zormuþ yýrtýk ayakkabýlarýný saklamak…Ustalýk!

Ne kadarmýþ ki bitmesinden korktuðum kalemim.
Birkaç beden büyük önlüðüm seneye de giyerim.
Her sabah çevremde gördüðüm meyve suyu,simidin,
Hesabý kaçmak mý, çekinmek mi, nedir gitmenin!

Beni ben yapan þeymiydi, ezikliðim ve gururum.
Hiçbir þey alamadým ben, ezilmeden onurum.
Belkide tek sýðýnaktý o zaman kaçýp kurtulduðum.
Mahallenin sonundaki parkta kurduðum oyunum.

Kýþ gelir, yine baþlar senenin beyaz kabusu.
Su dolar dört yan, çakur çukur okul avlusu.
Yazlýk ayakkabý anlar mý soðuðu, bir bardak su.
Bir çift poþet geçirilen ayaða, tek kabusu.

Sýnýfa koþarak git, ilk hedef doðru petek.
Kurumasýna zaman yok, hemen öðretmen gelecek.
Teselli bulacaðýn sýraný en arkaya çek.
Ne güzelmiþ matematik, o zamanki tek gerçek.

Takmaz delik eldiveni, dinlemez zemheri soðuðu.
Almazlardý 8.15’ten önce sanki hariciye koðuþu.
Sonra bir grip alýr götürür dolu dolu.
Herþeye raðmen, ne de güzelmiþ çocukluðum.

Hayatýn anlamý sandýðým anlarla dolu geçmiþim.
Onlarca gözden, bir çift göz seçmiþim.
Ýlk hayalimde yakalamýþ beni gerçeðim.
Son sözü hep hayat söyledi, misafirdi seçimlerim.

Ýstenmeyen, gereksiz detaylarýn adý çocukluðum.
Adýný unutmayý düþündüðüm düþüncelere yorgunum.
Bir isim benzerliðinde bile, adýný defalarca okudum.
Yalnýzlýðýmla her kavgamda, yaralý geçmiþimi buldum.

Zamanýn þevkatli kollarýna býraktým aþký, sevgiyi.
Hep ayný çýkmaza soktu tüm hayalleri.
Uysal bir baþ kaldýrý gibi kaldý gülüþleri,
Çocukluðumdan kalma, her rüyada onu düþlerim.

Ýþte böyle çocukluðum, ne padiþahým ne veliahtým.
Herkes gibi büyüdüm, kimseden yok farkým.
Kendi fetihlerimde boðuldum ve ayaktayým.
Fatih’in Ýstanbulu ferhettiði yaþtayým…

Sosyal Medyada Paylaşın: