ESARET

Gözpýnarlarým suskun nicedir
Bir þehir düþledim karanlýða kapanmýþ,
gecesi olmayan
Bir zaman düþledim kadransýz


Hiçbir kitabý baþýndan okumuyorum bu aralar
Hiçbir bulutu benzetmiyorum sana
Açmýyorum ellerimi semanýn avlusuna
Çýkmazlara savuruyor kuzey yýldýzý
Maziye el sallayan gölgemleyim


Suskunluðumun hesabýný vermek zor
Kafesini kýrdým göðsümün,
Sursuz bir kalenin fethi yakýnsa
Özlemidir özgürlüðe kanat çýrpmak yüreðimin
Yalnýz bir soluk,
Damarlarýmda oluk oluk kýrmýzý
Ýdama mahkum ettim kendimi
dikin daraðacýmý, haydi



“Þimdi bütün anmalar bir susmanýn içinde..” derken, Özdemir Asaf
Bilmiyordu ki unuttum hatýrlamayý
Sükût perdesini yýrttýkça
Aðlar örüldü mahremine
Düþünceme kelepçeler takýldý
dilimi baðladýlar bir gece yarýsý
Mavi bir yolculuða kanat çýrparken
Sessiz pusulada göç yorgunluðu


“ Þimdi bütün bir ömür, yalnýzlýðýn esaretinde…”


Seda YÜKLER











Sosyal Medyada Paylaşın: