‘’Ýçimde ölen biri var’’
Neden diyorlar gece ile bu hasbihalin
Bak ne güzel gülümsüyor pencerenden gün
Bahar þýmarýk bir çocuk gibi sýrnaþýyor tenine
Çiçekler, kuþlarýn aþký ile ne güzel
Þöyle bir bak diyorlar etrafýna
Gülümsüyorum
Bu kadarý geliyor elimden
Onsuz uyanmak kahrediyor beni
Çiçeklerin de böceklerin de caný cehenneme
Bir o ýsýtýr içimi meneviþ rengi gözleriyle diyemiyorum
Gönlümü oyalýyorum ay ýþýðýyla
Unuturum diye umuyorum
Öðlene kadar uyuyup akþama kadar susuyorum
Odam sanki mayýn tarlasý
Yataðýmdan bir yere kýmýldamýyorum
Ah yüreðime ekip gitmeseydin hüzünleri
Sensizliðe yenik düþmezdi ellerim
Göz çukurlarýmdan boþalmazdý yaðmurlar
Ah ekmeseydin hüzünleri gönlüme
Belki bir anlamý olurdu baharýn
Þimdilerde vav gibi kendi içime doðup, büyüyorum
Ne anlatmaya takatim var kendimi ne anlamaya
Kurduðum bütün cümleler üzerime devriliyor
Noktalama iþaretlerimi götürdüðünden beri ardýn sýra
Ne virgül yakýþýyor bu adý mahzun sevdaya ne de nokta
Ýmlasý bozuk zaman dilimlerinde yitiriyorum sözcüklerimi
Hayalin düþtükçe düþlerimin orta yerine
Ýçim dýþým hüzün, kederime geçmiyor hükmüm
Gözlerimin önüne seriliyor yüzün
Ýntihar çiçekleri boy veriyor eteklerimde
Yalnýzlýða serkeþlik ne mümkün diyorum
Gülümsüyorum
Bu kadarý geliyor elimden…