Ben bülbül sen güldün ayný bahçede, Seni seviyorum derdim, her lehçede, Sen dalýnda, ben dolanýrdým gölgende, Gülüm mesken kurdum senin bölgende.
Gülüm söyle bu sebepsiz gidiþin ne için, Nefes alýrken ölüyordum ben senin için, Ýkimize de her acýyý yaþatýn söyle ne için, Ýyi bak iþte öldüm ben vedasýz gittiðin için.
Gülüm seninle ne güzel düþlerimiz vardý, Bu kalem canýmýn içi, kadýným diye yazardý, Seninle geçen her mevsimlerim ilkbahardý, Hangi türde þiirlerimi yazsam seni yazardý.
Gülüm ben kendi mi kainatta kabul ettirdim, Bir aþkýna bir sana kendimi kabul ettirmedim, O sevdandan sevginden yana hiç gülemedim, Kalbini neyle örmüþsün O kalbine giremedim...
kosarli47/mehmet emin dað Sosyal Medyada Paylaşın:
kosarli 47 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.