Anlat Ýstanbul anlat; aþký figanýmý dök Kemaným aþkým ve sen; nasýl özledim seni Yýldýzlarla fýsýldaþ, yâre efganýmý dök Çeyrek asrýmýz suzan, mecnun deðildik yeni
Bir dokun bin ah sevdam, huþu ile yüzdüðüm Ýstanbul’um þahittin, özünü yakmadýk mý? Nazlarýna naz katýp, közündü göz süzdüðüm Hasret bardak suyundu, deryana akmadýk mý?
Sensin benim umudum, yâri bana veri/ver Büryanken kor baðrýnda, yelini salmadýn mý? Bizleri harcamadan, bitirmeden geri der Bu yürekler dayanmaz, merakta kalmadýn mý?
Nerelerden bulayým, keman da ses vermiyor Kýzýl þerbetim tuzlu, yâr meyinde içtiðim Tellerine ah etsem, bestelerim ermiyor Gönlüm lamekân suskun, son faslýmmýþ geçtiðim
Sevda þehrim dedim de; bak kýrdýn dallarýmý Sabrý ziyaným oldun, el vermiyor amaným Bilmeyip hallerimi, sararttýn allarýmý Kalmadý hiç takatim, seni çalmaz kemaným
Düþlerimde yalvaran, neden gizli bakýyor Tende sevdam piþiyor; keman kýrýlsýn telin Gel gizimde dolanma, gönül mahur akýyor Ýstanbul boran olsa, beni bulmaz can yelin
Suzan: Yanan, ateþli, coþkulu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülsen Tunçkal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.