Yaþamak gibi bir aðrý var
Hem göz kapaklarýmda
Hem satýr aralarýmda
Her uslu çocuk
Benim gibi paslý
Benim gibi aðlamaklý
Öyle mi anne?
Hatrýmý sorsalar
Karlar eriyecek
Ve âmâ bir ihtiyar
Irmaklar çaðlýyor sanacak
Gürültümden.
Cemreleri sayarken
Yaþlar düþtü saçlarýmdan
Bir aðlamak ki, hep susulmuþ
Bir öfke ki, canice susturulmuþ
Bahar geldiðinde, ben, bir kelebek gibi, ölmüþ olacaðým
Yazýlmamýþ mýsralarým yanacak ardýmdan
Kime kýzdýðýmý anlayamayacak sahildeki salýncak
Ayýp ki ne ayýp anne, öfkemi öksüz býrakýp, gidiyorum.
Ölümler mektup býrakmalý ardýnda
Sessiz sedasýz yaþayan ölümlülerin
Gamdan büyük harfleri olmalý.
Baðýra çaðýra aðlamalý ki, duvarlarýn rengi deðiþsin
Cemre düþsün artýk anne, yasým aðrýyor.
Havadan sudan intikam alýyor nefesimin dýþarýda kalaný
Çýðlýklar içimde durdukça, harf harfe deðmiyor.
Sövdüðüm adamlarýn yüzünü tutmuyor küfür
Öyle bir yutkunmak ki, içlenen tüm çocuklar içime doluyor.
Ne uzak kasaba þu yaþama sevinci
Sanki daðlarda kýrlangýç, kavakta pamuk
Rüzgar esti mi, toz duman benden kaçýyor.
Dilimde tütün sarýsý bir þarký, zifiri küle döndükçe
Yaþamak gibi bir aðrý çýrpýnýyor göðsümde
"Daha dün annemizin kollarýnda yaþarken"
Bugün adýný unutmuþ bir ihtiyar gibi nihayete yakýn
Biraz keyifsizim, biraz budanmýþ tutunacaðým dallar
Dizinde yer aç anne, baþý okþanmamýþ kaç zamandýr, yasým aðrýyor...
Dineceðini bilsem bu aðrýnýn, söküp atacaðým ayaðýmda salladýðým yýllarýn kalanýný