Hücrem

Ranza yok hücremde,
betonlardayým.
Iþýksýzým,
kör karanlýktayým.
Nerde kaldý,
güneþle arkadaþlýðým.
Razýydým dolunayýn,
yoldaþlýðýna.
Yada karanlýk maviliklerdeki,
yýldýzlarýn ýþýmasýna.
Görünmüyor gökyüzü.
Doksana doksan hücrem.
Karýþladým tekrar tekrar,
kýsa zaman aralýðýnda.
Ah! Bir de bu çýðlýklar,
zamansýz olmasa,
kabuk baðlayacak,
yüreðimdeki yaram.
Unuttum zamaný,
Belki de gece, þafaða gebe.
Sancýsýz,
nur topu bir gün doðuracak.
Belki de dýþarýda, günlerden Pazar.
Dýþarýsý cývýl cývýl,
tüm sokaklar meydanlar.
Belki de kýz kovalýyor oðlanlar,
bizlerden habersiz.
Kim bilir?
Günlerdir ben de habersizim,
aþktan sevdadan,
dýþarýdaki kavgadan.
Haberim yok ki zamandan.
Bir ses duyarsam,
koridordaki demir kapýdan,
yüreðim hoplar yerinden.
Korkmuyorum desem,
düpedüz yalan olacak,
gelen sorguculardan.
Biliyorum.
Serde yürekli olmak var,
biraz korkmakta,
falakadan acýdan.
Seviyorum ellerimi,
týrnaklarýmý, gözlerimi,
her yerimi.
Ýstemem,
yüreðimde ay çiziði olsun.
Ya da güneþ yarasý,
yanaklarýmda.
Ýz kalmasýn kollarýmda.
Bunun için korkmaktayým,
demir kapýnýn sesinden.
Kendi nefesimden,
kuþkulanmaktayým,
korkunun ayak izleri var diye.
Tabaný cam elyaflý,
doksana doksan hücremde.

Sami Gök
20.9.1985 / Gayrettepe-Ýstanbul

Not: Cam elyafý çýplak tene temasýnda aþýrý þekilde kaþýndýrýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: