Ey
Ölümden bozma þehir
Dilsiz dudaksýz sözlerin
Buz kokulu yalnýzlýðý
Derin mavi
Ülkem gölgem,kadýným
Ýçinde kýrk adam besleyen yeþil etekli fahiþe
Ýzmir kokan duvarlar
Bilirim anlamazsýnýz beni
Göðsümdeki kalabalýklar
Ah o gözler
Biraz yangýn biraz köz
Bu hayatta
Topuklarýna kadar ’Hiç’’ olmak da var.
Ya da bir- ’Hiç’ e ---‘Yar’
Parmak izsiz þiirler gibi
Daracýk bir sokak
Bir adýmlýk mezar
Kulaklarýmda inleyen sesin
Ölüm kadar yorgun
Ýzmir kokan duvarlar
Hep ayný son ayný melodi
Ayaza yakýn sessizlik
Çekebildiðin kadar çek derinlere
Ýçinde kýrk adam besleyen yeþil eteklý fahiþe
Öyle derin
Öyle serin
Islak saçlarýný satan
Bir kadýn var içimde
Uzaklara öyle
gülümsemekte...