Ne kurtarabilir ki insan
Güneþin boyunduruðunda toprak harmanýndan?!
Tan kýzýllýðýnda narin bir çiçek
Besleyip büyüttüðüm düþler
Sessiz çýðlýklarýmýn sansürüne gömülür...
Mavi bir hüzün karýþýr öfkeme
Tuz gibi suda erir...
Kaðýtlarda ezgili, tuvalde düþ gezgini;
Renkten renge kýrýlmýþ
Enstantane kýrpýntýsý bir mutluluk benimkisi
Pencerem doðudan açýlýr, batýya kapanýr
Yarýna düþlerimin yýrtýk yelpazesi kalýr...
Þaban AKTAÞ
01.11.1999