uyuyordun
düþlerini parçalamak istemedim
vebaline siyah bulandýrmamak için
ve sessizdi
içim
sargýlýydý
yüz yirmi yerinden
derinden
sebepsizken
kavis
iki yol arasý
haritasý
yýrtýk sesli harfin orta yerinde
aðlýyordu
ellerimin üstünde
býraktýðýn mektuplarýn yanýklarý
fýsýltýyla dört dolanýyorlardý
alacalý karelerin ince çizgileri renksiz
uslu saðanaðýn atlasý teyelsiz
suslu utangacýn ilhamý teðetsiz
ve öyle içsiz
dýþsýz
mecbur nakaratlarýný sýralýyorlardý
aya karþý
yazdýðým þiirlere
adýna isyan olsun diye düþündüðüm
gereksiz yere uðraþ verdiðim
ki hiç de haketmediðin o satýrlara
kuþlar, yapraklar, çeþitli dokular
bahar bulaþtýrýyorlardý
ne güzel kokuyordu
bu soðuk kalbimin son gizemli aðlayýþý
düþen çýðý
gözyaþý
kirpiklerimdeki kývrýmý
ne güzel kokuyordu
ovasý
yýldýzý
kýþý
saçlarý
arada bir gelip kulaklarýma fýsýldayýþý
aklýmda yer ediniyordu
sevda
kaybolan iklimin arkasýndan giden günlerde saklýydý
duygular
ayýp
uykular
kayýptý
bana karþý
ve güvercin sensizliðe seslenirken
sen uyuyordun
ben dört dizeli þiirdim
kelimelere tutunuyordum
yazýyordu hecelerimi gök...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.