Ne akkuþlarýn kanadý,
Ne demirden kuþlar...
Almadý beni,
Götürmedi bilmenin yokluk diyarýna...
Müebbet hicrimi tattýrmadý hiç bir þey,
Seninle
Bir günü özlemek düþüncesinden baþka…
Ruhumun uçsuz bucaksýz hummasýna,
Günlerce öteden nefesini hissetmek kadar,
Hiç bir þey zehir ve panzehir olmadý…
Ve
Bil ki;
Bu andýr, þimdidir,
Seninle özlenen bir gün…
Demek ki,
Paylaþýlmýþ üç beþ mutluluk da
Yazýlacak bizim hanemize...
Biliyor musun?
Kelâm lâl oluyor bazý anlar...
Ýþte o zaman
Sadece susmak,
Hissetmek,
Sonra da þükretmek geliyor içimden...
O anlar ki;
Gecenin zifiri siyahý...
Maviye çalýyor;
Týpký, þimdi olduðu gibi...