Boþum, çýnlarým en küçük ayak sesinde, Sütunlarýyla, revaklarýyla, kubbeli odalarýyla debdebeli, heykelsiz bir müze, Avlumda bir pýnar çaðýldar ve gömülür kendi içine, Rahibe gönüllü ve dünyaya kör. Koku niyetine Salar solgunluklarýný mermer zambaklar.
Düþlerim kendimi büyük bir ahaliyle, Beyaz bir Nike’ýn ve birkaç yalýn gözlü Apollon’un annesi olduðumu. Halbuki, ihtimamlarýyla rencide eder beni ölüler, ve bir þey olamaz. Alnýma koyar bir elini ay, Bir hemþire misali ifadesiz çehreli ve suskun.