Bir ramazan günüydü,
Havaysa yaðmurluydu;
Belediyenin yemek kuyruðunda,
Onlarca fakir vardý.
Dikkatimi bir köþede çocuðuyla duran,
Bir abla çekti.
Çocuðun elbiseleri eski mi eski,
Ayakkabýlarýysa yýrtýktý.
Titriyordu yavrucak,
Havaysa biraz soðuktu.
Ýçim sýzladý; yanaþtým yanlarýna,
Kusura bakma abla diye baþladým söze,
Çocuðun durumunu sordum.
Belediyeden biri sandý beni,
Baþladý anlatmaya:
-Beyim, bir tekstil fabrikasýnda çalýþmaktaydý.
Geçimimiz çok güzeldi; allahým’a þükür.
Bir gün kara bir haberle sarsýldýk.
Özel bir hastaneden bir telefon geldi;
Eþin komada dediler.
Apar topar hemen hastaneye gittim.
Ýþ yerinde kaza geçirmiþ,
Bir arabayla hastane önüne býrakýp kaçmýþlar,
Vicdanlarýný bir kenara atmýþlar.....
_Neden böyle bir þey yapmýþlar?
_Sigorta yapmadýklarýndan.
_Kaç yýldýr çalýþýyordu o fabrikada eþin?
_Tam yedi yýl.
Anlayacaðýn bütün birikimlerimizi hastaneye yatýrdýk,
Beþ parasýz olarak eve döndük.
Eþimse bitkisel hayattaydý;
Ömür boyu yatalak kalacaktý.
_Tazminat ödemedi mi?
_Bizi tanýmadýlar bile,
Onlara göre öyle bir iþçi çalýþmamýþ,
Hiçbir zaman fabrikalarýnda!
_Dava açsaydýnýz.
_Bizi tehdit ettiler,
Firmamýzý karýþtýrýrsanýz, karþý dava açarýz dediler.
Mecburen vazgeçtik.
Hem beþ paramýz bile kalmamýþtý.
Biz davamýzý, yüce allahým’a havale ettik....
_Kaç tane çocuðunuz var abla?
_Üç tane.
Biri ilkokula gidiyor,
Birisi bu.
Büyük oðlumuysa, lise son sýnýftan býraktýrmak zorunda kaldýk,
Elektrikçinin yanýnda çýraklýk yapýyor.
_Neden böyle bir þey yaptýnýz?
Çocuðunuzun istikbaliyle oynadýnýz?
Eþinizi emekli yapamadýnýz mý?
_Çok uðraþtýk ama olmadý.
Sigortalý bir günü bile bulunamadý.
Çalýþtýðý fabrika sigorta yapmýþ olsaydý;
Þimdi emekli olacaktý.
Bizse rahat edecektik.
Eþim yatalak ona bakýyorum.
Bu yüzden ben de çalýþamýyorum.
Bu mübarek ayda beddua ediyorum.
Eþim gibi mazlumlarýn, haklarýný yiyenlere,
Beddua ediyorum!
_Oðlunuzun çýraklýktan kazandýðýyla mý geçiniyorsunuz?
_Maalesef öyle,
Yavrumun sýrtýnda koca bir yük.
Bizi geçindirmeye çalýþýyor.
Allah’tan evimiz kira deðil.
Buna þükrediyoruz.
Ramazanlarý çok seviyorum.
Bu sayede evime sýcak yemek giriyor.
Allah sizi inandýrsýn.
Günlerce çayla ekmekten, baþka bir þey yiyemiyorduk.
Hani derler, fakirin katýðý soðan.
Soðanda pahalý alamýyoruz ki....
Duygulandým, cebimdeki son parayý ufaklýða uzatýp,
Hýzla oradan uzaklaþtým.
O gün iftarda lokmalar boðazýma dizildi,
Gözlerim doldu.
Bir insaný sigortasýz çalýþtýrmak,
O insanýn hakkýný çalmaktýr.
Hem devleti dolandýrmak,
Hem de kul hakkýnda kalmaktýr.
Bilinsin ki, mazlumlarýn ahý,
Kimsenin yanýna kalmayacaktýr.
Yýlmaz Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.