güneþe dönüktü yüzüm
bir çöl ýþýðýdýr gittiðim kaldýrýmlar
sarmýþtý ruhumu
o bilinmezliðin tozlu etekleri
çocuk yüzümün ezilen masalýyla
avuçlarým takýlýyordu gözlerimin aðýrlýðýna
biliyordu yarýnlar
harflerin içindeki hapishaneden
kaçarken mürekkeb bulutlarý
ürkek duyularýn zaferleridir
algýlarýn kapanan kapýlarý
yine hareleniyor bir bir
içimdeki sen
yeniden hapsediyor
yollardaki parlayan sezgileri
belli ki
alýþmýþýz üzülmemek için üzmeye yarýnlarý
kývýlcým gölgelerinde
zamansýzlýðýn nemi gibi hislerim
seslen gökyüzüne
hasret beðen yokluðundan
....