____Hayat herkes için acý, çünkü benim boþ yere dilediklerime sahip olmuþ nice insanlar gördüm, onlar da mesut deðil._____ Honore de BALZAC
üç dal kiraz biri yetim çocuklara biri gözü nemli kadýnlara biri herkese… hayatý paylaþan her canlýya
……..
efsunlu günün gözlerinde güneþ mevsim bahar ama ilk deðil sonbahar çýplak dallarýn boynu bükük üþüyor elma aðaçlarý…
rüzgârýn uðultulu beþiðinde sarý yapraklar kulaðýnda hýþýrtý bir karýnca koþuyor kuru dev yýðýnlarý yararak… bulamadýðý yuvasý için aðlýyor belki kimse bilmiyor
köþebaþýnda ufaklýk önünde simit tezgahý gözlerinde ölgün yýldýzlar eðdirdiði yüzünde düþünceli bulutlar ötelere atýlmýþlýðýn aðýrlýðý narin omuzlarýnda gelip geçen adýmlarý tarýyor oysa yorgun beyninde hasta babasý ya ölürse ya öldüyse
……
kýrýk dökük kaldýrýmlarda kadim sessizlik… çoktan uykuya yatmýþ evlerde tek tük ýþýklar ince topuklu iskarpininde melankolik bir týkýrtý sessizliði ürküten adýmlarýyla yürüyor kadýn
hiç de ikoncan’lara benzemiyor parfüm kokmuyor cýlýz bedeni daðýnýk saçlarýnda kelebekler falan yok olsa olsa kuþ ölüsü… solmuþ pardösüsünün tüm düðmeleri ilikli benzi atmýþ yüzünde eflatun zambaklar laleler morarmýþ sol gözünün altýndan daha bir karanlýk dünya…
ilerliyor… birazdan tahta çitli bahçenin içinden geçecek beyaz badanalý evin önünde derinden bir iç çekip mavi boyalý kapýnýn zilini çalacak
ah! keþke kaçabilse keþke bu eve hiç uðramasa… yapardý elbet kadýn güçlüydü akþama kadar sanki on evin iþini yapmýþtý yorgun ama dikti baþý... “zengin olmak ne menem þeydi, sen daðýt inadýna kirlet umursama paran temizler” kolaydý yaþam kimilerine
birden silkindi uçup gitti boþ düþünceler berduþ kýlýklý kocasý karþýsýnda çýldýr çýldýr bakan gözlerle… arkasýnda sevinç çýðlýklarýyla koþan biri sarý, ikisi kumral üç küçük kafa...
......
çok senelerde nice baharlar… nice canlýlar nice insanlar gelip geçecek fani dünyanýn taþ kalpli baðrýndan…