susma! korkuyorum...

sýrlarým vardý kendime bile söyleyemediðim
yakamý býrakmayan
soluðumu kesen gecelerim vardý;
ve yeminlerim
ve tövbelerim...

aþka dair, sana dair, bize dair...

anlamsýz sabahlara, hesapsýz yaðmurlara sözlerim vardý
söyleyemediðim!

þarkýlara öfke biriktirdim,
sevgi sözcükleriyle büyüttüm kinimi
içimdeki cehennem yangýnlarýnýn kývýlcýmý oluverirdi þiirler;
en içli
en saf
ve
duygu yüklü þiirler...

kan kokan bulutlarýmý daðýtýrdým adýnla
gözlerinle söndürürdüm yangýnlarýmý
ve gülüþün
ve bakýþýn
baharlarý getirirdi solgun,
bir o kadar da yorgun bedenime.
ruhumu yýkardým sesinde
günahlarým aklýma gelirdi sustuðunda;
korkardým...
en büyük tövbeleri arardým sesini duyana dek
gitmenden korkardým
gidiþinin dönüþü olmayýþýndan
kendime kýzardým
kaderime
ve
sebepsiz gidiþlere...

aðlardým, yalnýzlýðýmla savaþtýðým geceler boyunca
sus pus olurdu her þey,
susardý denizler.

ne varsa bildiðim
bütün kelimeler düðümlenirdi boðazýmda
aðýtlar ezberlerdim uzak diyarlardan
gidiþinin arkasýndan yakmak için...

bilsem geleceðini
bahar ezgileri mýrýldanýrým,
bayram þiirleri dolarým dilime

yeter ki gel

yeter
artýk
gel...





nilgün durdan

Sosyal Medyada Paylaşın: